Κόντρα στη μιζέρια, πολιτική, κοινωνική, αθλητική και ΑΕΚτζήδικη κι έπειτα από αίτημα ενός αναγνώστη του Μπλόγκ επιστρέφω στα αφιερώματα παλαιών προσωπικοτήτων της ΑΕΚ. Σήμερα, επιλέγω να θυμηθώ έναν εκ των πιο εμβληματικών προσωπικοτήτων που φόρεσαν τη φανέλα με το Δικέφαλο στο στήθος. Εναν ποδοσφαιριστή αρχηγό, ηγέτη, παικταρά που δόξασε την ομάδα μας ουκ ολίγες φορές, επιλέγοντας να φύγει ως πρωταθλητής το 1992. Αναφέρομαι στον μεγάλο Γιώργο Σαββίδη που υπηρέτησε το σύλλογο για 5 χρόνια. Ηρθε στην ΑΕΚ το 1987, χρονιά κατά την οποία άρχισε να διαφαίνεται το τέλος των πέτρινων χρόνων της δεκαετίας του ’80. Κατά την περίοδο 1987-1988 προπονητής στην ομάδα μας ήταν ο Τόζα Βεσελίνοβιτς. Η ΑΕΚ εκείνη τη χρονιά είχε αποδώσει εξαιρετικό ποδόσφαιρο και με ηγέτες τον Σαββίδη, τον Μανωλά και τον Νίλσεν προχωρούσε από νίκη σε νίκη χάνοντας εντέλει τον τίτλο από τη Λάρισα, παρά το σκάνδαλο των ντοπαρισμένων Θεσσαλών. Βέβαια, η εν λόγω χρονιά αποτέλεσε προπομπό της μετέπειτα μεγάλης ομάδας που σάρωσε τα πάντα στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια. Ο Γιώργος Σαββίδης, χαρακτηριζόταν για το μεγάλο ποδοσφαιρικό του ταλέντο, την ηγετική του φυσιογνωμία και αρκετά καθοριστικά γκολ κατά τη διάρκεια του πενταετούς περάσματος του από την ΑΕΚ. Αγωνιζόταν ως μεσοεπιθετικός και ποδοσφαιρικά χαρακτηρίζεται ένας έξυπνος ποδοσφαιριστής, με σπάνια τακτική παιδεία πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Φορούσε συνήθως το νούμερο "11". Ο χαρακτηριστικός πανηγυρισμός του με την τούμπα, έχει αναμφίβολα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στο θυμικό των ΑΕΚτζήδων της εποχής, προσφέροντας ένδοξες στιγμές, ιστορικούς πανηγυρισμούς και τίτλους. Σε μια από τις πιο μεγάλες ΕΝΩΣΙΤΙΚΕΣ βραδιές της δεκαετίας του ’90, το σουτ «κανόνι» εναντίον της Δυναμό Δρέσδης μνημονεύεται μέχρι και σήμερα από τους φιλάθλους μας που ήταν στο γήπεδο εκείνο το βράδυ, μιας και τηλεοπτική μετάδοση δεν υπήρχε. Οι νεώτεροι, μάθαμε και είδαμε αυτό το γκολ χρόνια αργότερα, σε ένα αφιέρωμα του Σπορταϊμ. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, η στιγμή του γκολ για εκείνον μπορεί να περιγραφεί με μια λέξη. Ηδονή. Για αυτό και προέκυπτε η τούμπα, ως μια έκρηξη χαράς που εκφραζόταν κατά αυτόν τον παράξενο τρόπο. Αλησμόνητη σε όλους, θα μείνει η ανατριχιαστική του δήλωση μετά το πέρας της αναμέτρησης με την Σπάρτακ Μόσχας και την ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο. Τότε, ο αρχηγός, είχε πει πως «Σήμερα, κατάλαβα πόσο μεγάλη ομάδα ομάδα είναι η ΑΕΚ». Η δήλωση πραγματοποιήθηκε μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Ναού, όπου περιτριγυρισμένος από αλλόφρονες κιτρινόμαυρους οπαδούς, μεθούσε από το νέκταρ της χαράς και της πρόκρισης.
Ο «κουμπάρος» όπως –προφανέστατα- λόγω κυπριακής καταγωγής ήταν το παρατσούκλι του έγινε αμέσως κομμάτι της ιστορίας της ομάδας μας. Επί των ημερών του, καθιερώθηκαν οι συναντήσεις και τα ιστορικά «γεύματα της Πέμπτης» ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές. Τα οικονομικά προβλήματα, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές και τα χρωστούμενα δεν είναι σημερινό –μόνο- φαινόμενο στην ΑΕΚ. Από τότε υπήρχαν τέτοιου είδους προβλήματα και ο Σαββίδης, ως αρχηγός, πραγματοποιούσε δείπνο μεταξύ των παικτών κάθε Πέμπτη. Τα εν λόγω δείπνα είχαν δύο βασικούς στόχους. Ο ένας, ήταν να μαζευτούν χρήματα από όλους τους παίκτες με σκοπό να πάνε στους συμπαίκτες τους που είχαν μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο δεύτερος, ήταν ο όρκος νίκης για την εκάστοτε επικείμενη Κυριακάτικη αναμέτρηση της ΑΕΚ. Λόγω αυτού του γεγονότος, καθιερώθηκε σε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα το «οικογενειακό κλίμα της ΑΕΚ» που ήταν άλλωστε και ο λόγος των τόσο σημαντικών επιτευγμάτων της εποχής. Η απόφαση του Σαββίδη ήταν ειλημμένη για αποχώρηση το καλοκαίρι του 1992. Έχοντας κατακτήσει 2 πρωταθλήματα, 2 Σουπερ Καπ, 1 Λίγκ Καπ και ένα κάτα κάποιο τρόπο μεσογειακό κύπελλο ο Σαββίδης ήθελε να επιστρέψει στην Κύπρο και την Ομόνοια. Φοβούμενος, πιθανώς, το ενδεχόμενο να απομυθοποιηθεί από τον κόσμο και χωρίς να υπάρχει στιβαρή διοίκηση αποφάσισε να αποχωρήσει «Ως πρωταθλητής». Ως γνωστόν, παρά την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1992, πολλοί ήσαν οι παίκτες που θέλησαν να αποχωρήσουν από το σύλλογο του οποίου πρόεδρος εκείνη τη σαιζόν ήταν ο θρυλικός Κώστας Γενεράκης. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, ανέλαβε το δίδυμο Καρρά, Μελισσανίδη οδηγώντας την ομάδα σε δύο συνεχή πρωταθλήματα και συνολικά τρία. Για τα γκολ, για τις τούμπες, για τον ηγέτη κουμπάρο, για τις δηλώσεις του, για τον Αρχηγό με (Άλφα Κεφαλαίο) για τις 140 συμμετοχές του και τα 33 γκολ, ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας τον Γιώργο Σαββίδη.
Δήλωση αποχώρησης, Καλοκαίρι 1992
Γκολάρα εναντίον της Διναμό Δρέσδης
μερικά από τα γκολ του Σαββίδη με τον Δικέφαλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου