Είναι συγκλονιστικό, είναι απίστευτο, είναι δραματικό, είναι
τρομερό, είναι όμως και η θλιβερή πραγματικότητα. Η ΑΕΚ εκτός πρώτης εθνικής
για πρώτη φορά στην ιστορία της, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά.
Για τους αγνούς φιλάθλους της ομάδας, όπως είμαι εγώ αλλά
και εσείς οι αναγνώστες το συναίσθημα είναι πρωτόγνωρο. Νοιώθουμε ένα σφίξιμο
στο στομάχι και αυτά τα πρωινά ξυπνήματα Δευτέρας και Τρίτης, ήταν τόσο κενά
που με έκαναν να νοιώθω πολύ περίεργα. Σαν κάτι να έλειπε, σαν ένα ζωτικής
σημασίας σημείο του σώματός μου να μη λειτουργεί.
Δεν θα σπαταλήσω ούτε λέξη για τα ανθρωπόμορφα ζώα που
εισέβαλαν στο γήπεδο εκπληρώνοντας το σχέδιό τους για καταστροφή της ΑΕΚ και
τον περιορισμό διεκδίκησης της παραμονής εντός των αγωνιστικών χώρων.
Να σας πω όμως κάτι;
Θα προτιμούσατε η ομάδα μας να έχει παραμείνει στην
κατηγορία στήνοντας κώλο στον Πειραιά όπως ο Άρης; Θα θέλατε να είχαμε παίκτες
δανεικούς από ΟΣΦΠ και να έρχεται η Τρίτη καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος
χωρίς 8 βασικούς παίκτες του και να τους κερδίσουμε 5-1; Θα θέλατε να είχαν
δημιουργήσει οι οπαδοί μας επεισόδια, να μην τιμωρούμαστε από το διαιτητή και
να έμπαιναν στο Χαριλάου οπαδοί και να «έριχναν» τον Άρη λόγω απόφασης
καριερίστα Τριτσώνη;
Έγω όχι.
Η ΑΕΚ είναι ΑΕΚ και φοράει κιτρινόμαυρα. Οι παίκτες είναι
αυτοί και δεν φταίνε σε κάτι. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό, η ομάδα
χτίστηκε λάθος το καλοκαίρι και λόγω της φύσης της πανικοβλήθηκε στην
πρωτάκουστη μάχη της παραμονής, όπου ο Άρης ως γνώστης την έβγαλε καθαρή.
Ανασύνταξη το μυστικό. Είτε αυτή έρθει χωρίς την αφαίρεση
βαθμών, είτε έρθει με τον υποβιβασμό μας.
ΑΕΚ δεν είναι οι παίκτες, δεν είναι οι μαστουρωμένοι που
μπήκαν μέσα στο γήπεδο για να σπάσουν στο ξύλο όποιον έβλεπαν. ΑΕΚ είναι όσα
ζήσαμε, και όσα ΘΑ ζήσουμε στο μέλλον.
Ψηλά το κεφάλι, για την πιο περήφανη ομάδα του ελληνικού αθλητισμού.
Τα κροκοδείλια δάκρια Παναθηναϊκών και ιδίως Ολυμπιακών, αν
και συγκινητικά τους τα επιστρέφω. Ιδίως των Ολυμπιακών και το τονίζω. Η μαγκιά,
δεν είναι να χτυπάς φιλικά τον άλλον στην πλάτη όταν είναι ένα με το έδαφος. Είναι
να αναγνωρίζεις την ανωτερότητα του όταν είναι στο ύψος σου, χωρίς να
πανηγυρίζεις το πρωτάθλημα που με κάθε κόστος και κάθε δόλιο μέσο κέρδισες
εναντίον του. Γιατί δεν θυμάμαι κανέναν γαύρο να αναγνωρίζει το πρωτάθλημά μας του
2008 που δικαιωματικά μας ανήκει και θα είχε γράψει αλλιώς την ιστορία τη δική μας,
αλλά και αυτών. Αυτά.
ΑΕΚ θυμήσου, μια ζωή μαζί σου
