Ποτέ ξανά τα ίδια λάθη!

Σαν σήμερα πριν 15 χρόνια, αποχώρησε από την ομάδα μας ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην Ιστορία της ΑΕΚ και στη συνέχεια στην ιστορία της Ελλάδος. Δε γνωρίζω πόσοι από όλους μας είχαν αντιληφθεί τότε το τι θα προκαλούσε αυτή η φυγή. Τα πρώτα δύο χρόνια αν και η ομάδα επί της ουσίας παρέμενε η ίδια ο μοναδικός ουσιαστικός στόχος ετησίως ήταν οι νίκες επί του Ολυμπιακού. Πράγματι αυτές έρχονταν αλλά ο πρωταθλητισμός περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Όλες μας οι δυνάμεις ενώνονταν για τη νίκη επί της ομάδας του σάπιου κατεστημένου, προπονητής της οποίας ήταν ο άλλοτε λατρευτός σε εμάς Μπάγεβιτς. Βλέποντας έκτοτε, όλες τις ομάδες της ΑΕΚ να έχουν «καεί». θεωρώ, ότι μέχρι να έρθει ο Σάντος το φάντασμα του Μπάγεβιτς ήταν πάνω από τη Φιλαδέλφεια. Θεωρώ πως σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα και να είχε συμβεί αυτή η –αδιαμφισβήτητη- προδοσία, όλες θα κοιτούσαν μπροστά. Εμείς προτιμήσαμε να κοιτάξουμε πίσω, ακυρώνοντας μια σειρά από καλές ομάδες που δημιουργήθηκαν σε βάθος χρόνου. Θεωρώ πως ο Μπάγεβιτς είναι η αιτία που αυτή τη στιγμή είμαστε έξαλλοι με το επίπεδο της σημερινής ομάδας. Και εξηγούμαι. Αν το καλοκαίρι του 88’ δεν είχε έρθει στην ομάδα ο Βόσνιος, θα είχαμε κερδίσει 4 στα 8 επόμενα πρωταθλήματα; Μάλλον όχι, ίσως όμως ναι. Εν πάσει περιπτώσει η ιστορία έγραψε ότι με τον Μπάγεβιτς έχουμε κατακτήσει 6 από τα 11 πρωταθλήματά μας. Είτε ως παίκτη, είτε ως προπονητή. Ο λόγος που δικαίως, όμως, έχουμε παράπονα από τη σημερινή απόδοση της ομάδας δυστυχώς ή ευτυχώς είναι κληρονομιά του Μπάγεβιτς. Όταν ανέλαβε την ΑΕΚ την πήρε ως μια ομάδα ανυπόληπτη χωρίς τίτλο για 6 χρόνια και χωρίς πρωτάθλημα για 10. Ήταν όμως γεγονός, πως μας ανέβασε επίπεδο και μας καθιέρωσε στις συνειδήσεις του φίλαθλου κόσμου ως ομάδα πρωταθλητισμού.

Προσωπολατρία

Η ταύτιση της σκέψης μας και της καρδιάς μας με παίκτες ή προπονητές αποτελεί κατ’εμέ ένα λόγο που η ομάδα αποτυγχάνει να επιτύχει πολλούς εν δυνάμει στόχους της. Στην περίπτωση Μπάγεβιτς που αποτελεί και το τρανταχτό παράδειγμα όλοι ανεξαιρέτως επιλέξαμε «στρατόπεδο». Μαζί του ή κατά του. Ουδέτερος κανείς. Κίτρινο ή μαύρο. Ποτέ κιτρινόμαυρο. Και το έμβλημα μας ακόμα, αλληγορικά παραπέμπει σε μια κόντρα. Τη μοναδική χρονιά που ήμαστε όλοι μαζί (04-05) καταφέραμε κατ’ εμέ το αδύνατο. Να πρωταγωνιστήσουμε απέναντι σε αντικειμενικά πολύ πιο καλές ομάδες. Αλλά ακόμα και τότε, η εμμονή μας να ταυτιστούμε με το Νικολαϊδη, μας τύφλωσε και δε μας επέτρεψε να ψηφίσουμε το Μελισσανίδη στις εκλογές της ερασιτεχνικής που έταζε το όνειρο όλων. Την κατασκευή γηπέδου στη Φιλαδέλφεια. Καταψηφίσαμε αυτόν που μας έλεγε πως θα το κάνει και υπερψηφίσαμε αυτόν που έλεγε πως δεν είναι σίγουρος. Δεν είναι απίστευτο; Για ακόμα μια φορά βάζαμε την προσωπική μας συμπάθεια σε ένα πρόσωπο πάνω από την ΑΕΚ.

Συμπέρασμα

Για να μην επαναλάβουμε ποτέ ξανά λάθη του παρελθόντος, θα πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να λατρεύουμε τυφλά, πρόσωπα που είναι υπηρέτες της ΑΕΚ. Όταν το καταλάβουμε, πάψουμε να ασχολούμαστε με το παρελθόν στη βάση της κόντρας θα ξαναδούμε την ΑΕΚ εκεί που θέλουμε.

Γεια σας.