Ευχαριστουμε ΜΑΓΚΕΣ

Ηρθε στην ΑΕΚ σε ένα καλοκαίρι ανεξήγητης αισιοδοξίας. Πλαισίωσε μια ομάδα με μεγάλους αστέρες της εποχής και η άφιξή του στο δικέφαλο μας γέμισε με ακόμη περισσότερη χαρούμενη σκέψη. Φεύγοντας από τον Παναθηναϊκό δεν είχε κατακτήσει κανέναν τίτλο, είχε όμως κατακτήσει κάτι πολύ σημαντικότερο. Την αξιοπρέπειά του και το σεβασμό όλων των ελλήνων φιλάθλων. Ήρθε, φόρεσε το #33 και δεν το έβγαλε ποτέ από την καρδιά του. Σε αυτά τα χρόνια, μας έκανε να τον λατρέψουμε, παραμένοντας στην ομάδα το 2004, παρά την τότε αβεβαιότητα. Εγινε αυτομάτως κομμάτι της ΑΕΚ, αγάπησε, αγαπήθηκε και προσέφερε όσο λίγοι στο δικέφαλο.  Λατρεύαμε να εκνευριζόμαστε μαζί του όταν πήγαινε να εκτελέσει τα φαουλ, λατρεύαμε να τον βλέπουμε τρελαμένο μετά από καθοριστικά γκολ, ή ανέκφραστο μετά από γκολ εναντίον του παο. Τον περιμέναμε να πάρει θέση μετά τις ήττες, να τονώσει το πεσμένο κιτρινόμαυρο ηθικό. Περιμέναμε να μας πάρει από τα χέρι εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου με τους γάλλους της Λιλ και μας πήρε. Ανέτρεψε την αιώνια ΑΕΚτζηδικη ρήση που αναφέρει πως «ΑΕΚ γεννιέσαι, δε γίνεσαι».  Ο Λύμπε δεν γεννήθηκε ΑΕΚ, έγινε. Ο Λύμπε μας έκανε να τιναχτούμε από το πέταλο, από τις καρέκλες, από τους καναπέδες 100 φορές, άλλοτε με τα «μπομπόνια» του, άλλοτε με τα κλασσικά απαίσια γκολ του, άλλοτε με τις μυθικές κεφαλιές, άλλοτε με τα ήρεμα πλασεδάκια του. Άλλοτε πεσμένος, άλλοτε όρθιος να νικά τους πάντες, άλλοτε με διάσειση, άλλοτε με αίμα. Γάζωνε τον ΠΑΟ, τα έβαζε στους γαύρους, γλεντούσε τους ΠΑΟΚτζηδες, έκανε πλάκα στους πανιώνιους. Πάντοτε με ήθος, πάντα με σεβασμό στην ομάδα μας. Θέλω να τον δω να προπονεί μικρά ΑΕΚακια, θέλω να τον βλέπω να κάνει δηλώσεις ως παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, θέλω να τον δω να είναι στο τεχνικό τιμ. Είναι ο μόνος λόγος που χρωστάμε ένα «ευχαριστώ» στο σιχαμένο Αδαμίδη.

Σήμερα όμως, δε φαίνεται να κάνει την τελευταία του παράσταση μόνον εκείνος. Ένας άλλος μεγάλος, ο «κολοσσός» αποχαιρετά πιθανότατα τον κόσμο της ΑΕΚ. Ενας αρχηγός με τα όλα του, σπάνιο ποδοσφαιρικό μυαλό, σπάνιος παίκτης κι ένα γκολ που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αυτό με τον Παναθηναϊκο στο ΟΑΚΑ, που χτυπώντας την καρδιά του μπήκε στη δική μας. Με εκείνο το γκολ ΕΠΟΣ που μας έδωσε την εκτός έδρας νίκη κι έγινε ένα με τον κόσμο…

ΛΥΜΠΕ και ΤΡΑΪ ευχαριστούμε για όλα…

Για πάντα στις καρδιές μας….

Ενωσίτης