Αυστηρώς ακατάλληλο για αλλόθρησκους

Ορμώμενος από το σχόλιο του «58 στη 18» για ακόμη μια φορά, θα ήθελα να τοποθετηθώ περί του ναρκωτικού που λέγεται ΑΕΚ. Διότι, μέσα στις κοινωνικούς περιορισμούς αλλά και τον όρο “politically correct” που απεχθάνομαι, ουδείς παραδέχεται ότι για κάποιους το ποδόσφαιρο είναι ναρκωτικό και μάλιστα σκληρό. Δεν σε κάνει πιο χαζό, δεν σου κάνει το μυαλό πολτό, δεν σου δημιουργεί παραισθήσεις. Ωστόσο, σε ταξιδεύει με τη δύναμη του μυαλού, σε κάνει εξαρτημένο, σου ορίζει την Κυριακή, σε πωρώνει, σε εκνευρίζει και σε κάνει έστω και για 1,5 ώρα την εβδομάδα να βρίσκεσαι συχνά εκτός εαυτού, με τη διαφορά πως γίνεται με την καλή έννοια. Σε κάνει συχνά να το επιλέγεις σε σύγκριση με ένα ραντεβού με γυναίκα πχ (και το κωμικό είναι πως αν τελικά επιλέξεις το δεύτερο δέχεσαι και απίστευτη επίθεση από τους ομοϊδεάτες σου). Το να είσαι ΑΕΚ, όμως, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Δεν θα περιοριστώ στα χιλιοειπωμένα και πλήρως αληθινά περί ιδέας, αλύτρωτων πατρίδων και τα συναφή αλλά θα πω το εξής. Πόσες φορές φίλοι μου, έχετε γνωρίσει έναν άνθρωπο που είναι ΑΕΚτζης και σας γίνεται συμπαθής από το πρώτο δευτερόλεπτο; Πόσες φορές έχετε ακούσει από ΑΕΚτζη την εκνευριστική απάντηση «ΑΕΚ είμαι, αλλά δεν πολυασχολούμαι…»; Εγώ καμιά. Αν αντικαταστήσετε την προηγούμενη φράση με την εξής όμως; «Παναθηναϊκός είμαι, αλλά δεν πολυασχολούμαι…» Πάμπολλες! Ή μήπως όχι; Εκεί διαφέρουμε, στο γεγονός πως δεν πρόκειται ποτέ να ακούσεις από ΑΕΚτζη να πει πως «δεν με νοιάζει».

Κατά τη διάρκεια των διακοπών μου, ήμουν σε μπαρ νησιού του Αιγαίου συνοδεία κοπέλας. Εμφανίζεται μια εκπληκτική φιγούρα. Ψηλός, σωματώδης, καραφλός αλλά με φάτσα εξευγενισμένη, όχι αγριόφατσα. Επηρεασμένοι από το κλίμα του νησιού που ήταν  όλο μια παρέα, πιάσαμε την κουβέντα, εγώ η κοπέλα μου κι εκείνος με την γυναίκα του. Όντας παλιός στο νησί, μας κατατόπισε εστιάζοντας υπέρ του δέοντος στο που να φάμε καλό φαγητό παραμερίζοντας φανερά το να μας αναφέρει τις ωραίες παραλίες. Γλαφυρός, μιλούσε περισσότερο σαν σερβιτόρος παρά σαν πελάτης αναλύοντας την κάθε λεπτομέρεια του τρόπου μαγειρέματος των ψαριών, της φέτας ψητής, της μακαρονάδας με θαλασσινά, των τυριών που χαρακτηρίζουν το νησί. Όσο για τις παραλίες, απλώς εξήρε αυτές που διέθεταν μπιτς μπαρ και αλκοολούχα κοκτέιλς, παραμερίζοντας τις φυσικές ομορφιές του νησιού που τις είχε άλλωστε χαρεί τα τόσα χρόνια που επισκεπτόταν το νησί. Το είχε πάει στο άλλο επίπεδο, αυτό της αφομοίωσης, της κριτικής σκέψης, του φιλτραρίσματος των ωραίων στοιχείων που εκπέμπει ο χώρος τονίζοντας τις ομορφιές όπως ο ίδιος της αντιλαμβανόταν.  Μετά από περίπου 10 λεπτά, μας ρωτάει ευγενικά. «Ρε παιδιά, από πού σας ξέρω; Μου είστε πολύ γνωστές φάτσες…» Η κοπέλα μου τον ρωτάει αν διασκεδάζει στο κέντρο της Αθήνας, διερωτώμενη αν τον ξέρουμε από εκεί. «Μένω στην Πάτρα το χειμώνα», μας λέει. 

Παίρνω το λόγο και τον ρωτάω:

-«Μήπως είσαι δικός μας;», αναφέρω.

- «Είσαι χανούμης, το κατάλαβα αμέσως», μου λέει .

Κι εκεί ακούστηκε το μαγικό –που αν δεν είσαι ΑΕΚτζης δεν θα το νοιώσεις ποτέ- «Γεια σου ρε ΑΕΚαρα». Αναλωθήκαμε σε μια 40λεπτη κουβέντα που κατέστρεψε προσωρινά, αλλά εκτόξευσε στη συνέχεια την βραδιά με πολύ τσίπουρο και πολύ ΑΕΚ. Αν η συζήτηση γινόταν μεταξύ φιλάθλων άλλης ομάδας απλώς θα τελείωνε στο «Γεια σου ρε τριφυλλάρα πχ») με την πιθανότητα να μην ακουγόταν καν η εν λόγω φράση.

Εκεί διαφέρουμε, αυτοί είμαστε και όπως και στις οργανώσεις άλλου τύπου αν είσαι για μια φορά μέσα, είσαι για πάντα. 

Όποιος θεωρεί πως γράφοντας συνέχεια πως είναι έξω από αυτό και έχει πάψει να ασχολείται, απλώς κρύβει το ναρκωτικό κάτω από το χαλί. Το χαλί φουσκώνει, υψώνεται και θα φύγει από τη μέση όταν ο ιδιοκτήτης του καταλάβει πως ήρθε η ώρα να ξαναπάρει από αυτό το ναρκωτικό. Όπου ναρκωτικό, η παρουσία του στο γήπεδο και όπου τζούρα, η στιγμή που θα βάλουμε το πρώτο γκολ στο 89’. Μίλησε κανείς;

Από τα ναρκωτικά της εφήμερης χαράς, των παραισθήσεων, της αντικοινωνικότητας, της κοινωνικής περιθωριοποίησης, της επιθετικότητας, της επαιτείας, των τραμπουκισμών προτιμώ το ναρκωτικό της ΑΕΚ. Σε κάνει χαρούμενο, σε κάνει στενοχωρημένο, είναι άφοβο και κυρίως είναι συμπλήρωμα στη ζωή σου, όχι η ζωή σου όλη!

Μόνο ΑΕΚ!