Το αναφαίρετο δικαίωμα στο όνειρο!

Καλημέρα ! Είναι αρκετά πρωί και είναι από τις μέρες που ξυπνάς πολύ γεμάτος σε σχέση με τη νύχτα που προηγήθηκε. Μην πάει ο νους σας στο πονηρό, μόνος μου κοιμήθηκα! Απλώς είναι από τις λίγες φορές που μου τυχαίνει να βλέπω όνειρα διαρκείας, χωρίς πλοκή μεν, αλλά με μια σχετική υπόθεση. Σε ένα μάθημα ψυχολογίας που είχα πάρει, αναφερόταν πως το όνειρο διαρκεί ένα δευτερόλεπτο και πως για να το θυμηθείς το επόμενο πρωί πρέπει κάτι να διακόψει τον ύπνο σου. Έτσι κι έγινε διότι για αδιευκρίνιστους λόγους ένα κακοτοποθετημένο βιβλίο που είχα στο κομοδίνο αποφάσισε μετά από 6 ώρες αποδεδειγμένης ακινησίας να πάρει την κατιούσα, πραγματοποιώντας ανώμαλη προσγείωση στο πάτωμα. (Παρεμπιπτόντως σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το εν λόγω βιβλίο του Αλγερινού Γιάσμινα Χάντρα(ψευδώνυμο) «Το μερίδιο του Νεκρού»). Αστυνομικό μυθιστόρημα, είμαι ακόμα στην αρχή αλλά είναι εξαιρετικά περιγραφικό, χιουμοριστικό ως προς τις ατάκες που χρησιμοποιούνται και μετατρέπει  τις λέξεις σε ξεκάθαρες εικόνες κάτι που κατά την άποψή μου είναι το Άλφα και το Ωμέγα σε ένα βιβλίο, ιδίως όταν μιλάμε για μυθιστόρημα. 

Επιστρέφοντας στα όνειρα λοιπόν, είδα ένα που δεν σας αφορά, μιας και με τοποθετούσε στη Νέα Υόρκη (δεν έχω πάει ποτέ). Εκεί κάπνιζα περπατώντας και προπηλακίστηκα από συμμορία σκεϊτμπορντάδων επειδή  αφού τελείωσα το τσιγάρο το έριξα στο δρόμο. Την γλίτωσα! Το άλλο όνειρο είναι ο λόγος που ξεκίνησα αυτόν τον μακροσκελή πρόλογο και εμπεριείχε την ΑΕΚ. Πιο συγκεκριμένα, βρισκόμουν στο γήπεδο του Αστέρα Τρίπολης με τη σύνθεση που λατρεύω να βρίσκομαι στους εκτός έδρας αγώνες. Ξέρουν αυτοί! Οι ποδοσφαιριστές άγνωστοι (αυτό πλέον δεν είναι όνειρο ή εφιάλτης, καθώς εκ των 23^ων ποδοσφαιριστών που θα πάνε στην Αγγλία για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας δεν ξέρω τίποτα για τους δέκα (Τσαμουρλίδης, Αρκούδας, Γιάγκο, Καλογερής, Κοτσαρίδης, Τομαράς, Νικολιάς, Γροντής, Παπαδημητρίου, Βλάχος,  Σταματής( ξέρω μόνον ότι είναι υιός του μεγάλου Σταύρου). Στον εν λόγω αγώνα, ξέρω πως είμαστε πρώτοι στη βαθμολογία και ο αγώνας πρέπει να τοποθετείται στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος. Έχουμε πολύ κόσμο, κάθομαι στο πέταλο και με το σκορ στο 0-0 κερδίζουμε φαουλ στο 84. Εκτελείται από αγνώστων στοιχείων ποδοσφαιριστή, φοράμε κίτρινα σορτς και φανέλες αλλά μαύρες κάλτσες. Αναμπουμπούλα στην περιοχή δεν φεύγει με τίποτα, γκέλες, κόντρες, μπιλιάρδο και η μπάλα μένει μεταξύ βούλας του πέναλτι και μικρής περιοχής όπου εμφανίζεται νέα άγνωστη προσωπικότητα που με δυνατό σουτ στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Για την ακρίβεια, στον ουρανό των διχτύων. Κάθομαι ψηλά στην κερκίδα και ταυτόχρονα τα χέρια όλων σηκώνονται ψηλά πανηγυρίζοντας το κρίσιμο γκολ. Άμορφη μάζα, αγκαλιές, και έξαλλοι πανηγυρισμοί που μόλις κοπάσουν οδηγούν στο σύνθημα : «Γαύροι γαμημένοι, η ΑΕΚ δεν πεθαίνει». 

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Πως ό,τι και να γίνεται, όποιοι και να παίζουν, το ποδόσφαιρο έχει ένα στοιχείο που δεν το συναντάς αλλού εύκολα. Σου δίνει πάντα, ΜΑ ΠΑΝΤΑ το δικαίωμα στο όνειρο. Η ιστορία μπορεί να μην επαληθευτεί φέτος, αλλά κάποτε θα επαληθευτεί. Και το ξέρουμε. Αυτή τη στιγμή περιμένουμε! Καλημέρα!