Καλημέρα σας,
Ευκολότερα από ότι δείχνει το τελικό 2-1 κέρδισε η ΑΕΚ το Λεβαδειακό σε ένα παιχνίδι που σημειώθηκε αρνητικό ρεκόρ προσέλευσης λογικά τα τελευταία 7 χρόνια. Υπάρχει μια περίπτωση να είχαμε λιγότερο κόσμο στον αγώνα με την Αλεμάνια Ααχεν το 2005 για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ωστόσο η προσέλευση χθες ήταν θλιβερή. Ο Λεονάρντο έδειξε για μια ακόμη φορά πως ηγείται της φετινής ΑΕΚ αν και η χθεσινή του εμφάνιση δεν ήταν τόσο μεστή, όσο άλλες φορές. Ο Παράσχος εφάρμοσε την στρατηγική των δύο ζωνών άμυνας, που έμοιαζε να του βγαίνει μέχρι τον καταλογισμό του αυστηρού πέναλτι που κέρδισε ο βελτιωμένος Χοσέ Κάρλος. Φρικτό το λάθος του Μανωλά στο γκολ της μείωσης, επιπόλαια η κίνηση του Ρίκκα στη φάση της δεύτερης κίτρινης, χάνει την ευκαιρία προς το παρόν να αγωνιστεί βασικός, κάτι που θα συνέβαινε πιθανότατα το Σάββατο στο Αγρίνιο, μιας και θα απουσιάσει σίγουρα ο Καφές και πιθανώς ο Μάκος.
Η κίνηση των οπαδών της Μαρσέιγ που είναι αδελφοποιημένοι με την Ορίτζιναλ ήταν αν μη τι άλλο συγκινητική χθες με το τρομερό πανώ στο Βελοντρόμ. Δυστυχώς, δε συνδυάστηκε με νίκη των Γάλλων, μιας και ο Οσφπ έπαιξε ομολογουμένως εξαιρετικά στη Μασσαλία νικώντας κατά κράτος
Συγκεντρωνόμαστε για τον νέο «τελικό» στο Αγρίνιο, απέναντι στον Παναιτωλικό. Δυστυχώς, δε θα μπορούμε να βοηθήσουμε με την παρουσία μας στο γήπεδο που αναμένεται καυτό, αλλά η νίκη μπορεί να έρθει με σοβαρότητα και ελπίδα πως δε θα παρουσιάσουμε τη συνηθισμένη καθίζηση των εκτός έδρας αγώνων. Ζητώ μια φορά να αγωνιστεί βασικός ο Σιαλμάς στο κέντρο της επίθεσης. Μια φορά, θα μας βγάλει ασπροπρόσωπους. Θα σκοράρει και θα φύγουμε. Ας κάτσει ο Λύμπε στο πάγκο να κρατήσει μπάλα στο 65’, αφού θα έχει κάνει τη δουλειά του το «11».
2 σχόλια:
Μια πολυ οικεια τακτικη για να αποφευγεις τα κακως κειμενα ειναι να αποφευγεις να ανοιγεις τη πορτα της αληθειας.Στη ζωη αυτο εκτος απο λαθος ,ειναι και επωδυνο και καλο ειναι να μη ζεις με αυταπατες.ομως στν αθλητισμο σε ενα βαθμο επιτρεπεται,αλλωστε αυτος ειναι και ο βασικος τροπος προσεγγισης της πραγματικοτητας απο πολλα μεσα επικοινωνιας.Δεν συζητω για το φιλαθλο...Ε λοιπον εκει σταματαει και η μαγκιτσα του πανω στη Μασσαλια.Ενα ματς ροντεο οπως μαλλον αδοκιμα λεγονται τα πανω-κατω παιγνιδια με τις χαμενες ευκαιριες που αφηνουν γλυκια γευση στο ματι {παρα το πικρο αποτελεσμα}.Μια ομαδα μονο με αμυντικα χαφ εναντιον μιας χωρις αμυντικα χαφ εινα σκηνικο αγριας ομορφιας.Μαγικη η πασα του Βασκου στο γκολ αν και χωρις τυχη δεν πας πουθενα.
Εκπληκτικο θεαμα στο Μιλανο με μια ομαδα να κανει αριστουργηματα κι η αλλη να τα βανδαλιζει σε ενα ομως αγωνα με σκηνοθετικη τελειοτητα .Αρτιο θεαμα,εκπληκτικοι παικτες ,γκολαρες,βρωμιες πανω και μακπια απο τη φαση ,μικπες λεπτομερειες στα ενσταντανε που σταματαγε ο τρομερος ρυθμος,μεγαλες φυσιογνωμιες,αγωνας για προχωρημενους που δεν ηθελες μα τελειωσει.(εκτος αν κερδιζε η Μιλαν...)Επειδη λατρευω το ειδος ποδοσφαιρου που υποστηριζει η Μπαρτσα
και υποστηριζω Μπαρτσα οφειλω να πω οτι ειδα και μια απιθανη Ρεαλ προχθες η οποια χωρις το βασανο Κριστιανο επαιξε ελευθερα κι εβαζε γκολ οπως ηθελε επι αντιπαλου βεβαια επιπεδου Γιουροπα λιγκ.Το γκολ του Μποατενγκ ειναι διαχρονικο χαιλαιτ ΤΣ,ΛΙΓΚ μεχρι και τον πανηγυρισμο,απιστευτο.Η απαντηση της Μπαρτσα με το γκολ του απολυτου μου συγχρονου ποδοσφαιρικου μου ινδαλμετος-ΤΣΑΒΙ-ειναι προσευχη στο αθλημα...Αυτος ο παικτης πρεπει να μη γερασει.Η ασυλληπτη αντιληψη ,η αυτοπειθαρχια ,η ιερη τεχνικη,ο αλτρουισμος,το μετρο,η ψυχραιμια,η αισθηση του χρονου,η διορατικοτητα,αυτα που δεν λεγονται τον κανουν τον καλυτερο αθλητη του κοσμου σε ομαδικο σπορ.Και οχι τωρα,τα τελευταια χρονια.Ειναι η "αιτια" αυτης της συγκλονιστικης ομαδας ,τρεμω οταν δεν παιζει και θα κλαψω οταν σταματησει.
Λυπηθηκα με το παθημα του παιδικου μου ερωτα-ΜΑΝ U-παροτι εχασε ευκαιριες φοβαμαι οτι εχει "μπουκωσει"λιγο και φαινεται οταν λειπει το κουμαντο του "γουρουνιου"(Ρουνευ).Παντως ομολογω οτι περιμενα να μπει το γκολακι κατα τη διαρκεια του Ferguson time αλλα δεν ηρθε αυτη τη φορα..Παμε για νικη στην Βασιλεια.
Τρελλος ρυθμος στο Αρσεναλ-Μπορουσια χωρις αστερια αλλα με τον εντυπωσιακο για το πεισμα του να δινει σε μια ομαδα που τον αφησε μονο Φαν Περσι.Γουσταρω..
Ειμαι αντιθετος με τη ταυτιση με ξενες ομαδες ετσι γιατι νικανε και μας μεγαλωνει το λιμπιντο.Συμβαινει κατα κορο τελευταια με την υπερπροβολη και το μαρκετινγκ τα τελευταια χρονια και τις περισσοτερες φορες ειναι βλακωδες οταν μαλιστα συνοδευεται απο τυφλο φανατισμο και οχι αγαπη για κατι διαφορετικο .Προσωπικα μου συμβαινει συχνα να λατρευω αθλητικες προσωπικοτητες η ομαδες για αυτο που προσφερουν στη μυθολογια μου ,ανεξαρτητα απο αντιπαλοτητες που δηλητηριαζουν.Μπορεις να αγνοησεις τη θρυλικη Λιβερπουλ του 70 που εσπειρε οπαδους παγκοσμιως,την "αντιπαθητικη" Μπαγιερν με τα απανωτα Πρωταθλητριων,τον Μαραντονα ,τον Λαρρυ Μπερντ,τον Ματζικ, το Γκαλη (ακομα και προπονητες...)
Τα σπορ γεννουν ηρωες ,που πολλες φορες η αποσταση κι ο μυθος τους τα κανει ιερα και διαχρονικα συμβολα παρα τον λανθασμενο η αιρετικο η αποφευκταιο τροπο της εξωγηπεδικης τους η αφτερ σπορτ ζωης.Ειναι ενα αλλο γοητευτικο κομματι της ζωης τους που αποτελει τροφη για τη ποπ κουλτουρα και δεν εχει αφησει ασυγκινητη την τεχνη του σινεμα και τη λογοτεχνια(συνεχιζεται)
ΣΑΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Παιρνοντας το ερεθισμα απο το προσφατο θανατο του Τζο Φρεηζερ και το αναλογο αφιερωμα στον εκλιποντα απο το εξαιρετικα αναβαθμισμενο ,τελευταια ,αθλητικο τμημα της "Καθημερινης",συνελαβα τον εαυτο μου ασυνειδητα να επαναφερει μνημες που για καποιο λογο ειχα συγκρατησει στο μυαλο μου κι εχουν να κανουν με αυτο το κομματι του μυαλου που κατοικουν μαζι με το "παιδικο"ψυχισμο μας θρυλικες αθλητικες ιστοριες.
Στην ηλικια που μαθαιναμε ο,τι ειχε σχεση με τα σπορ ρουφωντας στη κυριολεξια τις πολυ πιοοτικωτερες απο τωρα αθλητικες ,η πολυ καλη γραφη και η αποσταση απο τη πηγη, που εκμηδενισε αργοτερα και πολλες φορες καταστροφικα η τηλεοραση, εκαναν τις ειδησεις και τα ρεπορταζ μαγικα.Φυσικα και ειναι αδυνατο να το νιωσει καποιος που ηταν παιδακι μετα το 71,72 αλλα αξιζει ο,σα 1000 you tube.
Στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ του Αγγ,Σεμπου αν δεν κανω λαθος εβρισκα το καλυτερο καταφυγιο στα ξενα νεα.Θυμαμαι το προσκυνημα στις φωτογραφιες του τελικου του 66 του ΠΚ,των παικτων της ΓΙΟΥΝΑΙΤΕΝΤ με το κυπελλο το 68 προσπαθωντας να μαντεψω με τι χρωμα φανελλα επαιξε και με ποιο νουμερο κατεβηκε ο ΜΠΕΣΤ γιατι αυτα μετα τα αναπαριστουσα στο αγαπημενο μπλοκ ζωγραφικης μου κι ηθελα ρεαλισμο..
Το οξυμωρο ομως ηταν ηταν η περιεργεια για το μποξ με εναυσμα τη νικη του τοτε φαινομενου ΚΑΣΣΙΟΥΣ ΚΛΕΙ επι του Ερνι ΤΕΡΡΕΛ.Ηπεριγραφη της μαχης σε συνδυασμο με το μαυροασπρο φωτορεπορταζ με μικρα καρρε απο χτυπηματα με εξιταρε και απο τοτε δεν με αφηνε αδιαφορο ποτε.Το μποξ ειναι αθλημα πολυ μακρια απο τη κουλτουρα μας και παροτι δεν το εμαθα ποτε με ενδιεφερε λογω της ειδικης ιδιοσυγκρασιας των μαχητων και του σουρρεαλιστικου βιου τους.Για να λεμε την αληθεια εχω δει κατς ζωντανο κατι ροκ μισοστημενα ματς με τους θρυλικους Ασημακη ,Παπαλαζαρου ,Μασκοφορο κλπ στη λεωφορο κυριως αλλα και στη Ν.Φ.Τωρα πως και γιατι πηγαινε εκει το δεκαχρονο δεν ξερω,απορω...Τη πορεια του μετεπειτε ΜΟΧΑΜΕΝΤ ΑΛΙ την παρακολουθουσα με αδημονια και ενδιαφερον παραμενοντας ασχετος με τη τεχνικη του μποξ.Οι εκπομπες του Σισμανη ,παληου μποξερ ,στην ΥΕΝΕΔ ειχαν κατα καιρους αναφορες αφου περιειχαν εκπληκτικα αμερικανικα επικαιρα με διαφορα απιθανα.Στην Ευρωπη μεγας πυγμαχος ηταν ο Νινο Μπενβενουτι κι ενας Γαλλος που θα σκασω αν δεν θυμηθω και ειχαν αρκετη δημοσιοτητα. ομως οι ιστοριες με τον ΑΛΙ και τους εκαστοτε αντιπαλους του που καποιοι ηταν τεραστιες μορφες του μποξ και τροφη του σταρ συστεμ μενουν μυθικες.
Του thrilla in manilla με Αλι Φρεηζερ,προηγειται το επικο rumble in the jungle (μτφ κατι σαν κλωτσοπατιναδα στη ζουγκλα)με Αλι -Φορμαν ενας αγωνας καλτ που εγινε στην Κινσασα με διοργανωτη τον ιδιορρυθμο και μετεπειτα διασημο Ντον ΚΙΝΓΚ (Ταισον κλπ κλπ) και τη κυβερνηση του Ζαιρ.ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ αγωνας που εγινε ντοκυμαντερ με τον τιτλο When we were kings και προβληθηκε κατα λαθος απο τα αδικαχαμενο MGM η TCM στην Ελλαδα κατι μεταμεσονυχτια λες και ηταν σκληρη τσοντα...
Αριστουργηματικο με φοβερη κορυφωση και εμφαση στο προφιλ των πρωταγωνιστων και το φυσικο σκηνικο που προσφερε η γραφικοτητα του κεντροαφρικανικου κρατους 40 χρονια πριν.Εγινε και βιβλιο απο τον τοτε παροντα εκει Νορμαν ΜΑΙΗΛΕΡ(!) και ειναι επισης καταπληκτικο .Συνιστω και τα δυο.
ΕΠΕΙΔΗ υπαρχει περιπτωση να μη σταματησω θα αναφερω τον Χεμινγουευ που αυτοπροσδιοριζοταν πρωτα ως φαιτερ-μποξερ δηλαδη και μετα σαν συγγραφεας,τον Σκορτσεζε και τον ντε Νιρο με το Raging bull,τον Τζον Χιουστον,τον Αλαιν Ντελον και τον Τζονυ Χαλιντειπου ασχοληθηκαν με το μποξ αλλα και τον αυτοκαταστροφικο μεχρι βλακειας Μικι Ρουρκ(διεκοψε τη καρριερα του για να γινει "σακκος του μποξ") και αλλους που δεν θα αναφερω γιατι μαλλον δεν θα σας ενδιαφερει..(ισως συνεχισω προσεχως γιατι εχω θεμα πολυ...)
Δημοσίευση σχολίου