Μεγάλη Τσέλσι!

Καλημέρα φίλοι μου. Τι φανταστικός αγώνας ήταν ο χθεσινός. Η Τσέλσι, δίδαξε ποδόσφαιρο χθες σε μια αποθέωση ομαδικότητας, αυταπάρνησης, στρατηγικής και ηρωισμού. Αν και παρακολούθησα τον αγώνα στην αρχή χωρίς να υποστηρίζω κάποιον, κατά τη διάρκεια αυτού και συνεπαρμένος από τον τεράστιο Ντιντιέ Ντρογκμπά αγάπησα την Τσέλσι. Το μυθικό γκολ του Ραμίρες σε συνδυασμό με το γκολ-τρέλα του Τόρες ήταν όλα τα λεφτά. Αν είσαι οπαδός, φίλαθλος ζεις για γκολ σαν του Τόρες. Η Τσέλσι δεν έχει κάνει φάση σε όλο το ματς και έρχεται η στιγμή που ο Φερνάντο βγαίνει αντιμέτωπος με τον Βαλντές. Ένας μέσος οπαδός  της Τσέλσι, πρέπει να είχε μέσο όρο παλμών τους …120 χθες στο δεύτερο ημίχρονο.Η στιγμή που ο Τόρες περνά τον Βαλντές είναι που σκύβεις λίγο μπροστά, προφέρεις ένα σιγανό «γκολ» και μετά φωνάζεις με όλη σου τη δύναμη σπρώχνοντας τους εκάστοτε αρρωστημένους αδερφούς, που γίνονται ένα κουβάρι. Είναι το γκολ ξέσπασμα.(έτσι Κ.Δ.;)

Σκεφτόμουν έναν αντίστοιχο αγώνα που έχει δώσει η ΑΕΚ και πιθανώς να είχε τέτοια εξέλιξη αλλά και παρόμοια (τηρουμένων των αναλογιών) διακύβευση. Σίγουρα είναι το ΟΣΦΠ-ΑΕΚ του ’89 ένα τέτοιο παιχνίδι, ωστόσο δεν το έχω ζήσει για να είμαι σε θέση να το περιγράψω γλαφυρά.

Ο Τζον Τέρι με δικαίωσε για άλλη μια φορά, αποδεικνύοντας το πόσο μικρός παίκτης είναι. Μικρός, όχι στην ποδοσφαιρική του ικανότητα αλλά στον χαρακτήρα. Του λείπει ο χαρακτήρας του μεγάλου ποδοσφαιριστή και αυτός του αρχηγού. Δηλαδή, η ομάδα που ηγείσαι έχει 45 λεπτά να κυνηγήσει ένα τρόπαιο το οποίο της λείπει και δικαιωματικά της αξίζει έστω και μια κατάκτηση την τελευταία δεκαετία. Το Τσαμπιονς Λιγκ του 2008 έχει χαθεί από το χαμένο πέναλτι του Τζον Τέρι που κρατούσε την τύχη στα χέρια του Κι αυτός παει και κάνει χτύπημα εκτός φάσης την ώρα που ο αγώνας δεν έχει κριθεί;