Θα μπει, που θα πάει;

"Η ΑΕΚ είναι θρησκεία μας και δεν την αλλάζουμε με τίποτε, όπου και αν αγωνίζεται. Είτε στην Α' εθνική, είτε στην Γ' και στην Δ' εθνική εμείς θα την λατρεύουμε και θα την υποστηρίζουμε". Τα λόγια αυτά, ανήκουν στο Δημήτρη Τσάτη, ταμία του περίφημου club της Original στη Νέα Υόρκη. Λόγια που μιλούν στην καρδιά του κάθε Ενωσίτη και αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο βάρος όταν γίνονται σε ένα μέρος τόσο μακρινό όπου όμως η καρδιά του Δικέφαλου Αετού χτυπά ασταμάτητα. Όπως και στη Μελβούρνη που είναι ακόμη πιο μακριά, αλλά και σε διάφορες πόλεις ανά τον κόσμο που κάποιοι Έλληνες μετανάστες κρατούν ψηλά τη σημαία της ΑΕΚαρας μας, ανήμποροι να «απαλλαχθούν» από το μεγαλείο της. Οσοι βρέθηκαν στη βράβευση του Νικολαϊδη στη Νέα Υόρκη ανέφεραν πως ο Ντέμης επί της ουσίας δηλώνει πως ξαναμπαίνει στην ΑΕΚ. 

Για να περιγραφεί η ιδιοσυγκρασία των οπαδών των τριών μεγαλύτερων ομάδων κάποιος είχε πει την εξής φράση που πάντα τη θυμάμαι σε συνθήκες σαν αυτή: «Πούλα στους Ολυμπιακούς ολυμπιακοφροσύνη, στους Παναθηναϊκούς γκρίνια και στους ΑΕΚτζήδες Ελπίδα..». Για την ελπίδα ζούμε, όνειρα κάνουμε και όσο είμαστε σε θέση να μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, περιμένουμε! Η ελπίδα των περισσότερων αυτή τη στιγμή, έχει ονοματεπώνυμο: Ντέμης Νικολαϊδης. Ο καθένας για το δικό του λόγο αλλά όλοι ανεξαιρέτως κάτι περιμένουν πως μπορεί να κάνει. Για να κάνω και μια αγωνιστική παρομοίωση είναι σαν τον αγώνα εναντίον του παο το 1998. Έχουμε κάνει σωρεία ευκαιριών, έχουμε σκοράρει, έχουμε ισοφαριστεί και ο Βάντσικ έχει κατεβάσει τα ρολά. Περιμένουμε το αναπάντεχο καθώς ο Πολωνός μοιάζει ανίκητος. Κι έρχεται ο Νικολαϊδης στο ύψος της περιοχής να κάνει τη μυθική περιστροφή του και να το καρφώσει στο «Γ» της εστίας του παναθηναϊκού. «Η ζωή είναι ένα γήπεδο», όπως λέει ένα σύνθημα άγγλων ποδοσφαιρόφιλων και περιμένουμε αλληγορικά το γκολ. Θα μπει, που θα πάει…