Ταξιδέψτε μέσω του βίντεο σε μια τυπική Κυριακή στη Φιλαδέλφεια. .
Είμαι συγκινημένος, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το
χθεσινό σχόλιο του αγαπημένου σχολιαστή όλων μας. Σε προσωπικές συζητήσεις μαζί
σας, εκτός κυβερνοχώρου( που τη θυμήθηκα αυτή τη λέξη τώρα, έπικ 90s) όλοι πλέκετε το εγκώμιο,
το γλωσσικό μεγαλείο αλλά και τις θρυλικές παρομοιώσεις που κάθε μέρα μας
συναρπάζουν. Στο δια ταύτα, ενθουσιάστηκα με τις Γκεμπελικές μεθόδους προσηλυτισμού
του τότε νεαρού ΑΕΚτζή και δεδομένα δεν μπορώ να διηγηθώ παρόμοια ιστορία, μιας
και δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχω επιλογή ως προς την ομάδα που θα υποστηρίζω, με τον
πατέρα μου να έχει κάνει καλή δουλειά.
Δεν ξέρω πως θα αντιδράσετε στις επόμενες λέξεις, άλλα θα δανειστώ
ένα σύνθημα του Ολυμπιακού που είναι εξαιρετικό και λέει μια μεγάλη αλήθεια για
όλους τους φιλάθλους. Ξεκινάει λέγοντας «θυμάμαι ήμουν μικρό παιδάκι όταν με
φέρανε μεσ’το Καραϊσκάκη, μέσα στα τσιμέντα, από την καυ..α μου δεν έβγαζα
κουβέντα…». Είναι μια μεγάλη αλήθεια που αναδεικνύει την παιδική αγνότητα στην
φράση «δεν έβγαζα κουβέντα». Έτσι αισθανόμασταν όλοι όταν βρεθήκαμε πρώτη φορά
στο Ναό της Νέας Φιλαδέλφειας. Βλέποντας τον κόσμο, τη φωνή, τον παλμό, τα
καπνογόνα, το βουητό και την ιαχή ΑΕΚ που δονούσε την προσφυγική περιοχή, απλά
χαζεύαμε. Περπατώντας προς το γήπεδο, με τις γιαγιούλες να ρωτούν «με ποιον
παίζει η ΑΕΚ σήμερα;». Βλέποντας πατέρες με υιούς, αντροπαρέες, γεράκους,
αλητάκους. Την ετερόκλητη συνάθροιση στο γήπεδο, καλυπτόμενη από τα φτερά του
τιμημένου Δικεφάλου. Αναμνήσεις, θετικές κι αρνητικές, φωνές που πηγάζουν από τα
πιο έντονα συναισθήματα για αυτή την ομάδα, συνθέτοντας το πιο περίεργο δέσιμο
φιλάθλου και συλλόγου. Γιατί είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ, ναι! Για να την
βλέπεις να επιβάλλεται στην Ρεάλ Μαδρίτης σκοράροντας τρις σε 28 λεπτά. Να σου
κόβεται η ανάσα και η φωνή βλέποντας τον Ντέμη να πηγαίνει στην «1-2» με
ανοιχτά τα χέρια έχοντας κάνει το 3-1. Βλέποντας τον Δημητριάδη να πηγαίνει στη
Σκεπαστή, τον Κασάπη να επελαύνει, τον Σαβέφσκι να κοροϊδεύει τον Φαν ντερ Σαρ
και να μην πανηγυρίζει. Τον Μπατίστα να εκτελεί τους Ιταλούς και τον Σαββίδη να
κάνει τούμπες με την Δρέσδη. Τον Μαλαδένη να χάνει ευκαιρίες και να μαγεύει με
τον ΠΑΟΚ, τον Ατματσίδη να κατεβάζει ρολά και να εκτελεί πέναλτι. Τον Κωστένογλου
να επιτίθεται στον Κολιτσιδάκη και τον Μανωλά να πιάνει τον αγενή Νινιάδη. Τον Τσάρτα
να μοιράζει και τον Μαύρο να παίζει μόνος του τον Ολυμπιακό. Τον Χρηστίδη να
αποκρούει και τον Παπαϊωάννου να στέκεται στον αέρα. Τον Νεστορίδη να κάνει
συνέχεια «κάτι που δεν έχει ξανακάνει». Τον Ντούσαν να είναι ανέκφραστος
παρατηρώντας την ομαδάρα που έχει φτιάξει. Το κίτρινο να δεσπόζει και το μαύρο
να συμπληρώνει τα τρία μαγικά γράμματα που συνθέτουν την απίστευτη λέξη.
ΑΕΚ για πάντα.
1 σχόλιο:
ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ
Την γλυκια αναμνηση της διαδρομης-ρουτινας απο το παρκαρισμα-ιεροτελεστια στα προσφυγικα ως το αγαπημενο μας γηπεδο ,βαλθηκε να μας θυμισει ο οικοδεσποτης.Λες και δεν το θυμομαστε...Ειμαστε στην εντατικη με τα σωληνακι και μας φερνει επισκεψη τη γυναικα που μας εκανε ανω-κατω τη ζωη.Τον συγχωρω γιατι τον αγαπω και χαιρομαι που κραταει αυτες τις ''ρεζερβες'στο μυαλο αφου προφτασε ευτυχως Μεγαλη Φιλαδελφεια.
Σ'αυτο το πενταλεπτο,δεκαλεπτο υπηρχε ανεξαρτητως αντιπαλου μια "ειδικη"διαθεση απο τον καθενα περαν της αδημονιας να δεις μια σχεδον παντα πολυ καλη ομαδα.Οταν στραβωνε το παρκαρισμα και εβγαινες απο το δικτυο επιλογων,κυριως λογω καποιου καθυστερημενου απο τη παρεα,υπηρχε ενα μουδιασμα μπας και το στραβωμα 'βγει" στο ματς.Θα αποφυγω αναφορες στα παρα-φυσικα,πρεπει να το καλυψα το θεμα πριν ενα χρονο οταν παρασυρθηκα να αποκαλυψω ,πραγμα που απεφυγα ,κατι θεματα προληψεων και δεισιδαιμονιων...Ειδικη πορεια,πεζοδρομια.συγκεκριμενες αγορες προ αγωνος συνηθως γενικης αποδοχης.ποιος θεωρει πρωτος μπλοκακι.κατι αοριστα ψιθυρισματα...Αμα τα βαλεις κατω εφτανες στη θεση σου πτωμα.Ασε που καποιοι εγενοντο αγενεις αγνοωντας για προφανεις λογους καποιους στο ανεβασμα στη 18,ενω στο προηγουμενο ματς κλαιγαν αγκαλια που λεει ο λογος..Καποιες απιθανες φυσιογνωμιες που σε ολα αυτα τα χρονια ειχαν δωσει δειγματα χαρακτηριστικης συμπεριφορας αναλογως της πιεσης η της χαλαροτητας του αγωνα,ηταν παντα αντικειμενο ασφυκτικης αλλα διακριτικης παρακολουθησης.Τρωγαμε πρωτοι γκολ κι ακομα και στα ντερμπυ υπηρχε στον αερα η αισθηση της ανακαμψης ,η εμπιστοσυνη στην ομαδα.Αντε καλα να παθετε ,ξυπνειστε ..Κι επεφταν 3 γκολ ξεκουραστα και φευγαμε ευτυχισμενοι.ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ..
Τετοια ατμοσφαιρα δεν την νοιωσαμε ποτε στη διαδρομη του οακα,ποτε μεσα στο οακα.Την πηρε μαζι της η μπουλντοζα που ερριξε το δικο μας θεατρο των ονειρων,σε μια διαδρομη που δεν θελαμε να τελειωσει απο καπου που μπηκαμε βρεφη και φυγαμε πατερες..Δεν θελαμε να τελειωσει...
Ειναι συγκλονιστικο και αξιζει κανεις να μπει να το δει ,το γκρεμισμα του γηπεδου και τη φυγη των BROOKLYN DODGERS ,απο τη μυθικο νεουορκεζικη γειτονια ..προς το Λος Αντζελες.Ηταν μια ομαδα θρησκεια και καμαρι για το κοσμο της ,με παικτες θρυλους,(το αθλημα ειναι ιερη αγελαδα της αμερικανικης αστικης κουλτουρας ας μη το σχολιασουμε γιατι δεν μπορουμε) Εφυγαν η μαλλον τους αναγκασαν καποια συμφεροντα των ιδιοκτητων τους.Τρομερη ιστορια ,εκανε παταγο.Ηταν δεκαετια 50 ισως,τωρα πρεπει να το ξαναδω.Ο κοσμος κλαιει και εκλιπαρει "ομαδα μη φευγεις".η μαυροασπρη εικονα το κανει δραματικοτερο κι ακομα κι αν θεωρεις το μπειζμπολ πιο βαρετο κι απο το trainspotting.κλαις και συ .Διαπιστωνεις οτι αυτη η σουρρεαλιστικη αγαπη που σε δενει με μια ομαδα ειναι παγκοσμιο φαινομενο,ειναι αναγκη ζωης ,ειναι ασκηση υγιους συναισθηματος,ειναι ταυτοτητα και γλυκο κομματι αναμνησεων που ζυμωνει το παιδακι και το κανει αντρα και γερο.
Ειχαμε δεν ειχαμε πρεπει να πηγαινουμε για υπνο κλαμενοι,ενω στην πραγματικοτητα παμε ακλαυτοι στη δευτερη κατηγορια.Το ανουσιο σηριαλ προπονητη τεινει να περασει σε διαρκεια το bold and the beautiful με τους πλαστικοποιημενους διαχρονικους πρωταγωνιστες..Κανεις δεν σωζει αυτη την ομαδα.Ηθελε παικτες και θελει διοικηση με λυμενο το οικονομικο.Ωραια να τα λες...
Δημοσίευση σχολίου