Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου

Η χθεσινή ήττα μας είναι αναμφίβολα ένα πισωγύρισμα, καθώς ενδεχόμενη νίκη θα μας τοποθετούσε σε ένα μεγάλο γκρουπ ομάδων που έχουν πάνω κάτω τους ίδιους βαθμούς. Δεν είναι ώρα για καταστροφολογία, δεν είναι ώρα για γκρίνια η χθεσινή ήττα πρέπει να αποτελέσει οδηγό, όπως οδηγό αποτέλεσε και η νίκη στη Βέροια. Χθες ήταν η πρώτη φορά από την στιγμή που ανέλαβε ο Λίνεν, που παρατήρησα διστακτικότητα και κωλυσιεργία από τον Γερμανό. Η ΑΕΚ δεν έχει την πολυτέλεια να παίζει εξαιρετικά για 20 λεπτά και να καθαρίζει το ματς. Το δυναμικό ξεκίνημα της ομάδας δεν μετουσιώθηκε σε γκολ χθες κι έτσι η ομάδα παραδόθηκε άνευ όρων στον Λεβαδειακό.

Σ’αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ σε κάποια πράγματα που έπαιξαν τον δικό τους καθοριστικό ρόλο στο χθεσινό παιχνίδι. Αρχικά, η υποτονική ατμόσφαιρα στο γήπεδο λόγω του θανάτου ενός Ενωσίτη που κατευθυνόταν στο γήπεδο. Ο άτυχος Πάνος από το Περιστέρι, επέβαινε σε μηχανάκι, έπεσε και έχασε τη ζωή του. Είναι λογικό, οι φίλοι του να έχασαν το κέφι τους και τη φωνή τους και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ησυχία του γηπέδου που διακοπτόταν μονάχα από την παρατεταμένη γκρίνια του υπόλοιπου γηπέδου. Κατ’αρχάς, εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του νεαρού φίλου της ομάδας. Κατά δεύτερον, η γκρίνια πρέπει να εκλείπει από τις φετινές αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας καθώς δεν γίναμε ΑΕΚ του παρελθόντος επειδή κερδίσαμε 4-0 την Βέροια. Η βαζελοποίηση ορισμένων οπαδών μας, με συνεχείς ειρωνείες έπειτα από τρίπλες του Λαγού, απίθανη μουρμούρα όταν ακούμπαγε την μπάλα ο κάκιστος Κατσικοκέρης και το φοβερό μούδιασμα δεν βοηθούν το μετριότατο ρόστερ μας. Καλό θα ήταν τέτοιες ενέργειες να σταματήσουν διότι δεν βοηθάμε έτσι την ομάδα. Θα μου πείτε, μπάλα βλέπουμε, να μην γκρινιάξουμε; Ίσως να μην διαφωνώ, αλλά έχω απαιτήσεις από τον μέσο φίλο της ομάδας και κυρίως θεωρώ πως έχει αντιληφθεί την κατάσταση και τον σημαντικό ρόλο που έχει να παίξει στην κρισιμότατη καμπή της ιστορίας της ομάδας. Δεν είναι ώρα για ευκαιριακή γκρίνια προς τους μέτριους παίκτες τη στιγμή που είμαστε αντιμέτωποι με τον υποβιβασμό.

Οι ποδοσφαιριστές είναι οι τελευταίοι που φταίνε. Δεν υπάρχει κανείς μα κανείς παίκτης που να έχει αγωνιστεί στην καριέρα του σε ομάδα απαιτήσεων. Για κάποιους μάλιστα από αυτούς, η ΑΕΚ είναι ο πρώτος σταθμός της καριέρας τους. Επί παραδείγματι, ο Κατίδης. Υπό άλλες συνθήκες, θα έμπαινε ένα 10λεπτο, θα βλέπαμε πως ξέρει μπάλα και θα λέγαμε ωραίος παίκτης, θα βοηθήσει στο ΜΕΛΛΟΝ. Τώρα, ο Κατίδης καλείται να παίξει το ρόλο του ηγέτη στην παρηκμασμένη ΑΕΚ των απαιτητικών οπαδών που έχουν συνηθίσει τα περασμένα μεγαλεία. Ο καθένας μας πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του καθώς η σχέση φιλάθλου-ομάδας είναι σημαντικότερη από κάθε άλλη προηγούμενη φορά.

Καλή σας Κυριακή.