Χρόνια τώρα στο Ελληνικό Πρωτάθλημα μια ρήση επιβεβαιώνεται. «Πούλα στους Ολυμπιακούς αφοσίωση, στους Παναθηναϊκούς γκρίνια και στους ΑΕΚτζήδες ελπίδα». Αυτό επιβεβαιώνεται πανηγυρικά την τελευταία εβδομάδα καθώς ήδη έχουν βγει η ξαναβγεί, όπως προτιμάτε, τρία σενάρια εμπλοκής επιχειρηματιών στην ΑΕΚ. Μαθημένοι πλέον στις ανεπιβεβαίωτες φήμες και τα ανεκπλήρωτα όνειρα « δεν ψαρώνουμε». Πολύ θα θέλαμε να ισχύει κάτι από αυτά αλλά πολύ φοβάμαι πως δε θα γίνει τίποτα. Συνεπώς η αναφορά στα θέματα αυτά, είναι ικανή απλώς να αποπροσανατολίσει δημιουργώντας ένα αίσθημα κρυφής ελπίδας που θα πέσει στο κενό. Η μελαγχολία που σε πιάνει με αυτή την ΑΕΚ είναι πρωτόγνωρη. Δίπλα στο γραφείο μου, έχω τρείς φωτογραφίες της ενδεκάδας της ΑΕΚ από διαφορετικές περιόδους. Η μια είναι από το 2002-2003 που την παρατηρείς και σε ταξιδεύει με τις τότε εμφανίσεις της απέναντι στη Ρεάλ, βλέπεις τον Ντέμη και ακόμα λες μέσα σου την ατάκα που όλοι έχουμε πει στο μυαλό χωρίς να την εκφράσουμε με λόγια. « Ό,τι και να γίνει, έχουμε τον Ντέμη, κάτι θα κάνει μόνος του και θα τους πάρουμε». Δίπλα σε αυτήν έχω την ΑΕΚ του 1995-1996. Την ομάδα που κατά κοινή ομολογία ίσως απέδωσε το καλύτερο ποδόσφαιρο όλων των εποχών στην Ελλάδα. Παίκτες μεγάλοι και τρανοί και ένας προπονητής κοινής αποδοχής –τότε- που λατρευόταν από τους απανταχού ομοϊδεάτες μας. Πάνω από αυτήν, η ΑΕΚ του 1991-1992 η ομάδα που πήρε τρία σερί πρωταθλήματα και καθιέρωσε για πάντα στις συνειδήσεις όλων την ΑΕΚ ως μια πολύ μεγάλη ομάδα. Κοινός παρανομαστής ο Δικέφαλος, διαφορετικός αριθμητής ο χρόνος. Από την περίοδο 08-09 και μέχρι σήμερα βλέπω να απομακρυνόμαστε με γεωμετρική πρόοδο από το πρωτάθλημα και αυτό που μας έχουν στερήσει περισσότερο απ’ όλα είναι η ελπίδα. Δεν μπορείς να ελπίζεις σε τίποτα μα τίποτα για πρωτάθλημα ή μια καλή πορεία στην Ευρώπη και περιορίζεσαι σε μια αντίστοιχη πορεία με την περσινή στο κύπελλο που το χάρηκες επειδή απέκλεισες παραδοσιακούς σου αντιπάλους. Ένα εισιτήριο που υπάρχει δίπλα στις ενδεκάδες που προανέφερα γράφει ΑΕΚ-ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ. Αναρωτιέμαι πότε θα ξαναδούμε τέτοιες ομάδες αντιπάλους μας, αλλά κυρίως αν τις ξαναπετύχουμε θα είμαστε ξανά τόσο ανταγωνιστικοί; Βλέπω επίσης ένα πρωτοσέλιδο αφιερωμένο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος της τιμημένης και πονεμένης ομάδας του μπάσκετ. «ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΞΑΝΑ», λέει. Κινδυνεύουμε να μην έχουμε εκπροσώπηση στο δεύτερο σημαντικότερο άθλημα πιο πολύ από ποτέ και όλα μοιάζουν παρατημένα. Πρέπει επειγόντως να σηκώσουμε κεφάλι παντού, αλλά δυστυχώς ελπίδα δε βλέπω στον ορίζοντα. Βλέποντας τα πρόσωπα της σημερινής ΑΕΚ κοιτάς τον Λυμπερόπουλο το Δέλλα και το Γεωργέα και από πίσω τους μια σειρά τυχαίων παικτών που δεν σε παραπέμπουν με τίποτα στην ΑΕΚ που έχεις ζήσει. Μόνο ο κόσμος της ομάδας που είναι πάντα εκεί σου θυμίζει την ΑΕΚ που αγάπησες και ανυπομονούσες να δεις την Κυριακή, γιατί τώρα όταν περνάς το κατώφλι του ΟΑΚΑ ή των Λιοσίων σε πιάνει ένα σφίξιμο και μια χιουμοριστική διάθεση για το τι θα δεις από αυτή την απρόβλεπτη ομάδα. Η ΑΕΚ δε θα πεθάνει ποτέ και το ξέρουμε όλοι, αλλά σκεπτόμενος το πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν δεν είχε κλαπεί το πρωτάθλημα του 08 σε πιάνει ένα μείγμα θυμού και εκδικητικότητας. Κατ’ εμέ η κατάσταση που θα βιώναμε θα ήταν εκπληκτική τα επόμενα χρόνια. Η ΑΕΚ πρωταθλήτρια του 2008 με μια ομάδα έτοιμη και πάρα μα πάρα πολύ καλή. Δε θα έφευγαν ποτέ οι Ριβάλντο, Δέλλας, Λύμπε. Θα είχαμε εξασφαλισμένα 15 εκ ευρώ από το Τσάμπιονς Λίγκ που θα περνάγαμε ομάδα τύπου Ανόρθωσης. Η διοίκηση θα είχε για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένα θηριώδες μπάτζετ να διαχειριστεί. Ό,τι και να προσάψει κανείς στην τότε διοίκηση δεν μπορεί επ’ουδενί να πει ότι έφαγε λεφτά. Όσοι το ισχυρίστηκαν εκτέθηκαν πανηγυρικά. Τα λεφτά που παίρναμε από μετεγγραφές πήγαιναν αυτομάτως για άλλες μετεγγραφές. (περιπτώσεις Κατσουράνη, Παπασταθόπουλου, με άμεσες προσθήκες Λαγού και Τζιμπούρ αντίστοιχα). Η ανάγκη να φύγει ο Παπασταθόπουλος δε θα ήταν αυτοσκοπός και ο Σωκράτης θα έμενε βλέποντας ελπίδα και προοπτική. Η διοίκηση Νικολαϊδη θα καθάριζε όλες τις δανειακές υποχρεώσεις της όπως ήταν προγραμματισμένο. Τα διαρκείας θα ήταν ξανά σε Ευρωπαϊκά πρότυπα. Οι μετεγγραφές θα ήταν στοχευμένες και στην ΑΕΚ δε θα μπορούσαν να διώξουν τον Κωστένογλου για να φέρουν τον …. Δώνη. Όλα θα έμπαιναν σε μια σειρά και αυτομάτως θα ήμαστε φαβορί και για το επόμενο πρωτάθλημα. Κι εκεί που ονειρεύεσαι έρχεται ένας Γκαγκάτσης να σου κλέψει το πρωτάθλημα όπως έχω εξηγήσει και αναλυτικότερα στο αφιέρωμα για την κλοπή του εν λόγω τίτλου. Συγχύστηκα πάλι. Καλημέρα!
1 σχόλιο:
Σωστά τα γράφεις ,κοιτάμε μπροστά !!!!
Δημοσίευση σχολίου