Μια απο τα ίδια

Δεν μου αρέσει να αποποιούμαστε των ευθυνών μας. Δεν μου αρέσει να βλέπουμε το δέντρο και να  χάνουμε το δάσος. Δεν μου αρέσει η ΑΕΚ αυτής της εποχής. Δεν  μου αρέσει όμως και η αντιμετώπιση η οποία έχει από τους διαιτητές, τους επόπτες τους δικαστές και κάθε λογής αξιωματούχους που έχουν κληθεί κατά καιρούς να αποφασίσουν για ΕΜΑΣ.

Ο χθεσινός αγώνας στο ΟΑΚΑ με τον παναθηναϊκό απέδειξε για ακόμη μια φορά  την διοικητική και κυρίως παρασκηνιακή ανυπαρξία που διέπει την ΑΕΚ τα τελευταία πολλά χρόνια. Στον πρώτο γύρο όπου επικρατήσαμε με 2-0 του παο, το πέναλτι του Βύντρα( που προφανώς δεν δόθηκε) πέρασε στα ψιλά. Το πέναλτι του Ιτάνζ στον Κλωναρίδη ούτε καν μνημονεύεται στο Ατρόμητος – ΑΕΚ 1-0. Το γκολ του Λύμπε χθες, ακυρώθηκε και δεν έδωσε τη δυνατότητα στην ομάδα μας να προηγηθεί στο σκορ και να κοιτάξει (έστω και εξ αποστάσεως) το σεντόνι του Τσου-λου. Η αλλοίωση του αποτελέσματος είναι πέρα από κάθε αμφιβολία όμως. Πολύ απλά.

Είναι τέτοια μικρά πραγματάκια που πολλές φορές στου στερούν τη δυνατότητα όχι της υπέρβασης, αλλά της φιλοδοξίας, της προοπτικής και γενικότερα του ενθουσιασμού. Γιατί να μην πάρεις αυτό που δικαιούσαι; Τι να πω…

Oσο για τον Κωστένογλου (που δεν έχω μιλήσει όλο αυτόν τον καιρό) χθες πραγματικά ξέφυγε εντελώς. Ακατανόητες επιλογές τόσο κατά την ανεξήγητη έμπνευση Φούντα, όσο και για την ακόμα πιο ανεξήγητη αλλαγή του 10 λεπτά μετά που θύμισε αγώνα μπάσκετ.

Η ολοκλήρωση της σαιζόν μας βρίσκει να περιμένουμε τον Ντέμη και σίγουρα το άγχος για την επόμενη μέρα κυριαρχεί.